ÇATIŞMA

Ruhumla bedenimin söz düellosunda sanki.Hiç durmudan birbirlerine sataşıyorlar.Acımasız eleştirlerden yoksun olmayan en şiddetli halleriyle üstelik.Ruhum inzivaya çekilmiş bir halde.Beslenmiyor,hissetmiyor ama bedenimdeki varlığındanda vazgeçmiyor.Bedenimse ona inat en aceleci haliyle yaşıyor hayatı.Yiyiyor,içiyor,gülüyor,eğleniyor.Her ikiside kendi halinde yürütürlerken yaşamlarını başladı bu çatışma.İlk lafı atan bedenimdi hatta hatırlıyorum.Demiştiki ruhuma yeter bu durgunluk,bu suskunluk nezaman bütünleşiceksin benimle bu hayatta.Ruhumda ona cevap vermişti varlığım yeter sadece varlığını sonsuz kılmaya,sen benimle uğraşma bak gezmene,tozmana.Bedenim cevap vermekte gecikmedi ona senin için yapıyorum ben bunları ama sen en mutlu anların içinde bile saklı küçük hüzünlerin peşindesin.Nedir bana kastın beyazlarına sebep oldun saçlarımın.Boşver sen onunda kolayını bulmuşsun diyor ruhum boyarsın geçer.Beni suçlama,beni beslemedin bile son zamanlarda diyor.Bedenim cevap veriyor hemen her gün besliyorum ama sen ölesine kitledinki kendini hüzün zindanlarına duvarları delip geçemiyor beni şenlendiren melodiler.Boşver diyor ruhum bedenime,en efkarlı haliyle söylüyor bunu hafifçede uzatarak kelimenin son harfini.Elleme beni ne zararım varki sana bir köşende kıvrıldım yattım.Nefes almamın sebebi Varlığın diyor bedenim ruhuma.Mutlusun madem kal böyle.Ama beni elleme.Ama benide hüznüne ortak etme.Ama beni çok geç terketme.