Yine fırtınalı bir gündü.Tıpkı eski dönemlerimdeki gibi gülen yüzümün maskelediği fırtınaların esiriydim.Fırtına dinmişti aslında,ben hasar tespit dönemindeydim.Bir ölü üç dört yaralı var.Birde doğum arifesi.Yine yeni bir ben doğma aşamasında tüm bu zihin temizleme operasyonunda.
Derin nefes almaların oflayıp puflamaların başladığı karanlık bir Temmuz günü(karanlık çünkü ekim ayını anımsatan kasvetli ve yağmurlu bir gün)gelen iletiyle birden yola koyulma kararı aldım.Biraz kendimden kaçış olan bu seyahat güzel bir yolculuğun ardından Tekirdağ'da noktalandı.
Verandadaki salıncakta,üzerime vuran aplikten gelen loş ışığa hafif esinti eşliğinde Gülay'ın şarkılarıda eşlik edince bulunduğum yer argo bir tabir olacak ama tadından yenmez bir hal aldı.Sakin ılık denizi,kızgın ama bunaltmayan güneşi,akşam yemeğindeki sohbetler beynimdeki doluluğu sıfıra indirgemeye çok yaklaştırdı.Sevdiklerimle yediğim yemeğime 'hadi be yiğen kaldır kadehini'cümlesiyle eşlik eden kahkalar renklendirdi.Kendimi at kadehi elinden bin parçaya bölünsün şarkısına eşlik ederken buldum birden.Ardından kuzenler senin en güzel yerin ela gözlerin diyerek boş ver dercesine şarkı söylediler sanki anlamışlarda beni teselli ediyorlarmış gibi.Nede iyi sakladığıma emindim oysa o ela gözlerden süzüleni.
Günler geçtikçe ortamın sakin ve dingin hali zamanla zihnimin hafiflemesine sebep oldu.Ardındansa nihai bir sevinç,bir o kadar da huzur kapladı içimi.Çünkü unutmada başarılı dev kadın için çekilen doğum sancısı bitmiş artık nefes alma vakti gelmişti....
Unutmakta Başarılı Dev Kadın ve ayağının altında ezilen unutulma mahkumu hikayeler,buyrun sandıktaki yeriniz hazır.....
