Hiç yaşadınız mı, kalabalığı son safhada bir cadde de sadece siz yürüyormuşcasına hissederek o caddeyi adımlamayı.Ben yaşadım.Hatta öylesine kapılmıştım ki bu anın büyüsüne kendime geldiğimde yürüdüğüm caddenin trafiğe kapalı olması nedeniyle Tanrı'ya teşekkür ettiğimi hatırlıyorum.
Yıllarca boş caddelerde bile kalabalıkmışcasına yürüdükten,aynı yerden ikinci kez geçtiğinde anlamsız bakışlara maruz kalıp nedeni sorgulanan bir çevrede yaşadıktan sonra yaşadığım bu an benim hayatımın zirvesiydi.Derin nefes alarak gökyüze baktığımı teşekkür eşliğinde aldığım derin nefese eşlik eden özgürlük hissiyle tüm organlarımı beslediğimi anımsıyorum.Çok kötü değildi belki yaşanan yer,yaşananlar ama beni köreltendi.Sokakta yürürken bile dört duvar arasındaymış hissini taşıyamaz olmuştum.Özlemiştim denizimin o pis kokusunu bile.Yüzemediğim hatta griliğinde kasvete boğulduğum o deniz şimdilerde bana en huzur veren şey.Hele gün batımına martıların çığlıkları eşlik ettiğinde inanın sanki büyük bir meditasyon yöntemi uygulamış gibi beynim sıfırlanmakta.
Daha çok kendimle başbaşayım şimdilerde.Ömrümün her döneminde süregelen yargılamalar,sorgulamalar yine herzamanki gibi olmazsa olmazlardan.Yine herzaman ki gibi en büyük hedefim BEN!!!
Her şey daha kolaylaştı şimdi.Kolaylaştıkça bir o kadarda ürkütüyor zoru başarmaya alışmış,imkansız denilen dağlara yanına hiç bir alet hırdavat almadan sadece tırnaklarıyla kazıyarak tırmanan, ellerinden süzülen kanın sıcaklığıyla acısı hafifleyen dur denilince duran ama içten içe dahada güçlenerek bir sonraki sefere daha hızlı koşan beni tüm bu olabilirlilikler.Ya huzurun,dinginliğin tadını bu derece almış hazzın doruğuna varmışken vazgeçersem mücadelecilikten...
Neden mi bu korku durduk yere?Kelimeler ifade etmekte çünkü artık hayatımı ve kelimeler ifade ederse artık hayatındaki herşeyi yaşanacak çokta fazla şey kalmamış demektir...
FOTO ÜSTADI:CEM DURAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder